Πόσο ελεύθερος νιώθεις; Η Ελλάδα και τα ασύρματα δίκτυα ελεύθερης πρόσβασης....

Φέτος είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού.  Όπου κι αν βρισκόμουνα, σε μουσείο, σε καφετέρια, σε πολυκατάστημα ή στο δρόμο, έψαχνα για δίκτυα wi-fi ελεύθερης πρόσβασης.  (Είμαι γκατζετάκιας, δεν είμαι;)  Δε μιλάμε για τον τύπο στη γειτονιά που δεν κλείδωσε το δίκτυό του από αφέλεια ή άγνοια, ούτε για προσπάθειες κοινωνικών ομάδων να δημιουργήσουν ad hoc δίκτυα όπως το wireless Toronto και το NYC Wireless.  Μιλάμε για δίκτυα σχεδιασμένα και κατασκευασμένα συγκεκριμένα για την ελεύθερη πρόσβαση στο Διαδίκτυο για όλους τους χρήστες που βρίσκονται στην εμβέλεια τους.  Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσα τέτοια δίκτυα υπάρχουν στο εξωτερικό.  Στο αεροδρόμιο Heathrow του Λονδίνου;  Κανένα.  Σε εστιατόρια, καφετέριες, πολυκαταστήματα και αγορές του Τορόντο;  Άντε ένα στην αλυσίδα των cafés Tim Horton’s.  Την Νέα Υόρκη;  Όχι φυσικά.  Ούτε στο αεροδρόμιο, ούτε σε café.  Μόνο στο Αμερικάνικο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.  Οι πινακιδούλες που γράφουν «Free Wi-Fi» με τις οποίες είμαστε τόσο εξοικειωμένοι εδώ στην Ελλάδα είναι άφαντες. 

Θα πει κανείς ότι μπορεί να έτυχε να μην πάω εγώ σε μέρη όπου υπήρχε δωρεάν wi-fi.  Γι’ αυτό έκανα μία μικρή έρευνα στις τρεις αυτές πόλεις στο διαδίκτυο για δωρεάν wi-fi με απογοητευτικά αποτελέσματα.  Δοκιμάστε το και εσείς!

Για να διευκρινίσω την θέση μου, δεν λέω ότι δεν υπάρχει wi-fi σε αυτές τις πόλεις.  Αντιθέτως, αυτές οι τρεις πόλεις έχουν από τα πιο πυκνά wi-fi δίκτυα στον κόσμο…  άπλα δεν είναι δωρεάν.  Για ένα «μικρό» κόστος ($1 με $2 την ημέρα ή κάτι λιγότερο από $1 για μία ώρα) μπορείς να συνδεθείς στο Διαδίκτυο μέσω του δικτύου του πολυκαταστήματος, του εστιατορίου ή της γειτονιάς.

Τι είναι ένα δολάριο;  Πλήρωσέ το να κάνεις τη δουλειά σου!  Δεν είναι ακριβώς έτσι.  Υπάρχει κάτι ελκυστικό στις λέξεις «δωρεάν» και «ελεύθερη πρόσβαση», κάτι το οποίο νιώθουμε ότι το αξίζουμε, μας το χρωστάνε, αφού τους κάνουμε την χάρη να είμαστε πελάτες στο κατάστημα ή επισκέπτες στη πόλη.  Ακόμα και η διαδικασία του να εκδώσεις κάρτα με τους κωδικούς ή να συνδεθείς στο paypal  για να πληρώσεις το κόστος απωθεί ένα αξιόλογο ποσοστό τον χρηστών από το να συνδεθούν και να αξιοποιήσουν  το δίκτυο.

Η εικόνα εδώ στην Ελλάδα είναι πολύ διαφορετική.  Είναι δύσκολο πλέον να βρεις καφετέρια που να μην προσφέρει δωρεάν wi-fi.  Αυτό είναι εντυπωσιακό από μόνο του.  Ωστόσο, στην Ελλάδα το δωρεάν wi-fi είναι μια υπηρεσία που υπάρχει σε πάρα πολλούς χώρους εκτός των γνωστών καφετεριών.  Μόνο στην περιοχή του Ηρακλείου, wi-fi δίκτυα ελεύθερης πρόσβασης υπάρχουν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, στο λιμάνι καθώς και στο αεροδρόμιο.  Πέρα απ’ αυτό, ο Δήμος Ηρακλείου προσφέρει ένα από τα μεγαλύτερα wi-fi δίκτυα στην χώρα με 110 σημεία πρόσβασης μέχρι σήμερα και εξυπηρετεί πάνω από 35.000 μοναδικούς χρήστες το μήνα με σύνολο πάνω από 1.100 GB κατέβασμα το μήνα.  Και όλα τα παραπάνω δίκτυα είναι δωρεάν δίκτυα ελεύθερης πρόσβασης.

Σύμφωνα με το παραπάνω γράφημα του διαχειριστικού συστήματος του ασύρματου δικτύου του Δήμου Ηρακλείου, από 10 Αυγούστου μέχρι και τις 10 Σεπτεμβρίου, υπήρχαν 35759 μοναδικοί χρήστες του δικτύου με ένα συνολικό όγκο δεδομένων πάνω από ενός εκατομμυρίου Megabytes.

Εκτός από το Ηράκλειο, η Ελλάδα διαθέτη κι άλλα εντυπωσιακά δίκτυα όπως αυτό του Δήμου Ρεθύμνου, των Τρικάλων και της Καλαμαριάς.  Πολυκαταστήματα όπως το Metro Mall και το Golden Hall επίσης προσφέρουν δωρεάν πρόσβαση στο Διαδίκτυο.  Υπάρχουν κι άλλες αξιόλογες προσπάθειες τέτοιου είδους Ακόμα και το αεροδρόμιο Ελευθέριου Βενιζέλου προσφέρει 45 λεπτά δωρεάν πρόσβαση την ημέρα, κάτι το οποίο είναι πολύ σπάνιο τουλάχιστον στην Ευρώπη και στην Βόρεια Αμερική.

Όμως, το πραγματικά εντυπωσιακό φανερώνεται όταν συγκρίνουμε την διαθεσιμότητα τέτοιων ελεύθερων δικτύων στην Ελλάδα με αυτό στις πιο ανεπτυγμένες χώρες της δύσης.  Ο μέσος έλληνας έχει σαφώς περισσότερη δωρεάν πρόσβαση στο Διαδίκτυο.  Μπράβο, Ελλάδα.  Και μπράβο στις δημοτικές αρχές, στις διοικήσεις σε δημόσιες υπηρεσίες και στις προσπάθειες ιδιωτικών εταιριών για την προσφορά ασύρματων δικτύων ελεύθερης πρόσβασης.